Samen

Vandaag werd ik aangesproken door een medewerker van De Stem. Afgelopen week is er in onze woonwijk een bus geparkeerd met drugsafval erin. Hij was op zoek naar buurtbewoners en hun meningen en gevoelens hierover. Een vraag was of ik me onveilig(er) voelde hierdoor, of het probleem met drugs danwel andere problemen groter aan het worden is en wat naar mijn idee hier een reden voor is.

Nogal grote vragen om zo snel antwoord op te geven als je het niet verwacht. Wat me wel opviel achteraf is dat ik telkens uitkom bij hetzelfde thema als ik nadenk over problemen in de samenleving. Namelijk dat de samenleving niet meer echt lijkt samen te leven. De individualisering is zover doorgeschoten dat het in alle hoeken en kieren is doorgedrongen, ook bij mij.

Het idee dat je financieel zelfstandig moet zijn en daar actief naar moet streven. Dat je je kinderen leert om ‘het leven’ zelf aan te kunnen en op eigen benen te kunnen staan. Dat als je maar hard genoeg werkt je alles kunt bereiken wat je wilt. Dan is daar nog altijd De Economie die koste wat kost moet blijven draaien en groeien.

Waarom leren we onze kinderen niet juist dat het krachtig is als je om hulp vraagt als je het even niet meer weet. Hulp vragen is zoveel moeilijker dan hulp geven. Leer te vragen aan anderen hoe zij iets zouden doen. Om aan te geven dat je iets niet kan of durft. Ik besef me pas sinds een paar weken dat ik ook gericht ben (geweest) op zelfstandigheid en je eigen boontjes kunnen doppen.

Hierin ben ik de laatste paar weken 180 graden omgedraaid. Onze oudste dochter (17) is voor een jaar high school naar Amerika. We waren vrij zeker dat we niet teveel contact zouden hebben. Ze is een zelfstandige meid en zou zo de kans krijgen zich verder te ontwikkelen los van ons. Helaas liep het begin stroever dan gehoopt en moest ze binnen 4 weken al op zoek naar een ander gezin wat veel onzekerheid met zich meebracht.

Wat ben ik blij dat ze zoveel contact met ons heeft gezocht. Door aan te geven dat het moeilijk voor haar was heeft ze heel veel steun aan ons gehad. Ze had het zich zo anders voorgesteld en wist soms niet wat ze moest doen of kon verwachten. Door het luisteren en meedenken van onze kant maar vooral ook doordat ze bij mensen daar aangaf wat er speelde, heeft ze veel hulp en steun gekregen en is ze door een paar lastige weken heengekomen. Hoe onnodig alleen had ze zich gevoeld als ze dit niet had gedaan en had geprobeerd het in haar eentje op te lossen. Je hoeft helemaal niets alleen op te lossen, geen idee waar dat eigenlijk vandaan komt. Er zijn namelijk altijd mensen die je willen helpen.

Laatst keek ik een aflevering terug van “Gaten in de markt” van Tegenlicht, deze is al uit 2013. Een aflevering die gaat over de marktwerking en hoe die de individualisering alleen maar versterkt. Hoe door het belang van De Economie voorop te stellen mensen vooral gezien worden als consument. Het stukje wat speelt van 5:00 – 7:00 minuten geeft goed weer wat het gevolg kan zijn als we eindelijk ons doel hebben bereikt en ‘het beter hebben’ . Je kunt je afvragen of je hier nu echt zoveel gelukkiger van wordt en of dit echt het doel is wat je na wilt streven.

De aflevering laat ook zien dat er steeds meer initiatieven ontstaan waarbij mensen weer de verbinding opzoeken. Helaas zijn we inmiddels 9 jaar verder en lijkt de markt sterker dan ooit en lijken mensen zich weer vaker tegen elkaar te keren. Althans, dat is wat ik meekrijg vanuit de media waar vooral de problemen in de maatschappij veelvuldig besproken worden en druk gezocht wordt naar wie verantwoordelijk is.

Door het zoeken naar een schuldige voor de huidige problemen worden mensen in groepjes verdeeld. Er wordt een afstand gecreëerd, terwijl samenwerken en zoeken naar een gezamelijke manier om de samenleving voor iedereen prettiger te maken toch echt meer kans heeft op een goede uitkomst.

Dit krijgen de jongeren ook mee, hoe het ons als volwassenen niet lukt om verder te kijken dan ons eigen belang en hoe we alleen vanuit ons eigen standpunt kijken naar wat de beste oplossing is voor onszelf. Is het dan zo vreemd dat je dit terugziet in het dagelijks leven? Dat de jeugd dit overneemt en ook kijkt naar wat voor hen het beste uitpakt en zoekt naar een schuldige voor dat wat niet goed is?

De oudere generaties die het milieu naar de knoppen hebben geholpen. De hetero blanke middelbare man die de wereld naar zijn hand zet waardoor het nu een puinhoop is. De 1% rijken die de gewone man gebruikt om nog rijker te worden.

De jeugd heeft de toekomst, maar zonder samen naar oplossingen te zoeken lijkt er vooral een strijd geleverd te worden. Een strijd waarin iedereen voor zichzelf bezig blijft en denkt de waarheid in pacht te hebben. Hoe komen we van iedereen voor zich, van bang zijn het met iets minder te moeten doen en van proberen problemen in je eentje op te lossen, naar een samenleving waarin we leren van eerder gemaakte fouten en te vertrouwen op hulp van de omgeving wanneer dit nodig is.

Een samenleving waarin we niet zoeken naar een schuldige maar waarin begrip is dat iedereen een produkt is van zijn / haar tijd. Een samenleving waarin we proberen ons in de schoenen van een ander te verplaatsen. Waar we gaan voor verandering zonder dat iemand ‘fout’ hoeft te zijn.

We laten het verleden in het verleden, we nemen alleen datgene mee waar we van kunnen leren en werken samen aan een mooie toekomst. Ik denk dat dat al een groot deel van de oplossing is…..